the Quick Version
Dit is een korte serie over overspanning en burnout en energie.
Hier gaat het vooral even over de energie die je zinvol uitgeeft… maal de efficiëntie en synergie van de manier waarop je dat doet… min de energie die je (onbedoeld) verkwist…
Want misschien kan het handiger als je het minder automatisch doet?
| <<< vorige (01) | volgende (not yet) >>> |
Hoe dan? Lees:
the Longer Version: deel 02
de energie die je nuttig uitgeeft
Dit is makkelijk gezegd maar dit is vaak nog wel een … puntje van aandacht, merk ik.
En daar ben ik niet alleen in. Per slot doen we regelmatig de dingen die we doen behoorlijk automatisch.
“Waarom die je dit?”… “Nou als ik eerlijk ben: omdat ik er aan begonnen ben.”
“Hm Hm, dat ken ik… maar waarom ben je er aan begonnen?”
Dan kom je op vragen als: Wat zijn de doelen die je wilt behalen en vooral waarom? Wat wil je betekenen in de wereld (en tegen welke prijs)?
Zijn er andere manieren om jouw situatie aan te pakken die efficiënter zouden kunnen zijn? Is er geen andere bril op te zetten, zijn er andere manieren om naar jouw situatie te kijken?
Het is natuurlijk niet aan mij om daar antwoord op te geven, dat is een verantwoordelijkheid die ik niet kan nemen voor jouw leven. Want ik geloof er sterk in dat iedereen verantwoordelijk is voor het nemen van zijn eigen beslissingen, zelfs de beslissingen die we liever niet willen nemen.
Maar aan de andere kant krijg ik met een glimlach van een hoop mensen te horen “ik kijk nou wel op een andere manier naar mijn situatie, Hans Anders ;-)”
Het doel van een behandeling van overspanning is immers om prettig te leven en prettig te werken. Laten we dan in ieder geval werken aan het geen waar we aan willen werken.
Wat werkt er goed?
efficiëntie & synergie
Dan hebben we het hier over een efficiënt manier van leren. Dat gaat om handige routines die je jezelf aan kunt leren. Zo heb ik bijvoorbeeld zojuist een half uur werk verloren laten gaan vanaf dit punt omdat ik vergeten ben dat ik mezelf aan het aanleren was dat ik regelmatig op “save” zou klikken 😦 …
Het gaat ook over de planning van werk. Nadenken over een realistische inschatting van wat je kan doen, wat haalbaar is binnen jouw mogelijkheden en dus ook het communiceren daarover.
Dat zijn wel degelijk lastige dingen om mee aan de slag te gaan. Neem nou bijvoorbeeld de ADHD-er die altijd rekent op zijn hyperfocus die het vermogen geeft om als een bezetene te produceren. Dat is natuurlijk een beetje een beroerde planning als die hyperfocus niet optreedt. Voorbeelden als deze helpen om zicht te krijgen op, en grip te krijgen op de planning van arbeid om deze zo efficient mogelijk te laten verlopen.
Oplossingen als tijdige pauzes, werktijd opdelen in porties (zoals bijvoorbeeld de Pommodoro-timers), “sterile cockpit”-werkafspraken voor momenten van absolute concentratie (die dus niet langer moeten duren dan 45 minuten max.
Time management technieken (haast versus belang) en het inzetten van “zin in”-momenten, “short focus lists” (5 minutes stuff) en het dagelijkse oefenen van focus zijn onderwerpen die ik meestal onder de aandacht breng bij mensen op dit terrein.
synergie
synergie… een modewoord waardoor er vaak niet meer naar gekeken wordt.
Maar ook in de samenwerking kan er veel gebeuren. Jouw energie kan in de samenwerking met anderen mogelijk veel beter benut worden. Niet doordat zij doen wat jij doet (want als iedereen hetzelfde moet zijn dan is de gezamenlijke ketting zo sterk als de opgetelde zwakke schakels) maar juist doordat je van elkaar de energie over neemt, zodat het momentum bewaard wordt en dat je niet iedere keer weer overnieuw hoeft op te starten.
synergie principe: één plus één maakt drie… (tenminste… soms maakt één plus één samen opgeteld nog niet eens een half als de synergie maar voldoende ver te zoeken is…)
“Communicatie”, overdracht, verantwoordelijkheden, momentum, aanvullen zonder invullen. Allemaal aspecten die in intervisie bijeenkomsten aan bod kunnen komen om de gezamenlijke kwaliteit te vergroten om het elkaar makkelijker te maken en de synergie zo hoog mogelijk te houden doordat iedereen met zijn eigen sterke kanten aan het zelfde werkt.
Arbeidsrelatie conflicten spelen hier natuurlijk een aparte rol waar je vaak met klein beetje supervisie heel aardig uit kan komen.
Samenwerking kan duidelijk verbeteren wanneer niet alleen ingezet word op intervisie maar wanneer die intervisie ook ingeleid wordt met enige supervisie. Supervisie om intervisie op te starten, om de doelen en de grenzen ervan scherper te stellen waarna het ook een proces is dat zichzelf beter kan dragen.
Synergie laat zich niet altijd afdwingen of opbouwen. Maar als je aan de voorwaarden voldoet dan laat het zich wel stimuleren tot groei.
de energie die je -onbedoeld- verkwist (minus)
Het doel is natuurlijk liefst dat we een beetje in de flow komen (daar is nog heel veel zinnigs over te zeggen, google: “Mihaly Csikszentmihalyi”, bijvoorbeeld over de relatie tussen moeilijk en maar dat is wel even opletten want over “flow” (en flow-state) zijn een hoop hype verhalen dat je altijd maar hard moet kunnen werken zonder enige uitputting of schade… De wat meer “woo woo”-coaches en -therapeuten die hun mond vol hebben van energie, die het sprookje van tomeloze en eindeloze energie graag verkopen waar iedereen zo dolgraag in zou geloven… de Amerikaanse droom als luchtbel.
Maar tja, een aantal van mijn lezers weten uit persoonlijke ervaring dat je jezelf met name dit soort sprookjes best wel even kunt ‘op hypen’ maar dat je daarmee uiteindelijk heel vies kan eindigen in een forse overspanning.
Natuurlijk kan je even veel energie krijgen van boosheid (zie straks) of de veel geroemde “trap tegen je kont” of een enthousiasmerende “tjakka”- training (begrijp me goed ik ben he-le-maal vóór echt enthousiasme) maar toch staan dit soort dingen onder verkwisten. Ik ben niet tegen energy-bursts, als je ziet waar atleten moeten scoren en de hele sport-economie en sport-verslaggeving die daaromheen draait dan kan ik niet eens helemaal tegen doping zijn. Ik ben ook niet tegen medicijnen die je even ondersteunen om een tijdelijke dip op te vangen. Waar het om gaat is dat noodmedicatie vaak gebruikt wordt als onderhoudsmedicatie zodat iemand zichzelf uitmergelt en voor de lange termijn ondermijnt.
Energie die je verkwist, dat is dus inderdaad energie die je investeert in het najagen van onzin. Het is ook de energie die je besteed aan nutteloos heen-en-weer lopen, energie die je verliest aan het trekken aan klanten die toch niet gaan kopen in plaats van energie steken in nieuwe klanten. Energie die je stopt in collega’s die het met jou eens moeten gaan zijn voordat je verder kunt. Dat is energie die je besteedt door verantwoordelijkheid over nemen van mensen die hun eigen verantwoordelijkheid niet willen dragen.
Onderwerpen als deze kunnen je helpen om er weer eens rustig over na te laten denken.
Best wel een belangrijke vraag: Wat werkt er niet?
Regelmatig ga ik met mensen tijdschrijven om even te kijken wat er nou eigenlijk gebeurd is en te kijken wat daar nou eigenlijk handig van was en wat nou eenmaal automatisch ingeprogrammeerd gedrag is dat eigenlijk wel wat extra aandacht verdiend omdat er energie over de rand van de emmer wordt verspild doordat we te grof met onszelf omgaan.
| <<< vorige (01) | volgende (not yet) >>> |
Mocht u vragen willen stellen +klik hier+
contact pagina: +klik hier+
Als je aanvullingen of opmerkingen hebt: plaats hieronder een reactie…
westcoachingblog.wordpress.com 