the Quick Version
De onvervulde behoeften uit de kindertijd, die krijgen in een volwassen leven soms een vorm die pijn veroorzaakt in het leven van anderen en daardoor ook van jezelf…
Hoe dan? Lees:
the Longer Version
Waarom doe ik dat toch?
Mensen komen vaak bij mij met de vraag: “Hans, ik wil <puntje puntje puntje> niet meer doen “. En aan de manier waarop ze dat zeggen wordt duidelijk dat ze <puntje puntje puntje> dus waarschijnlijk al best wel een vaak herhaald hebben…
Ik weet toch dat ik er niet gelukkig van wordt, waarom doe ik het toch iedereen keer?
Laten we duidelijk zijn: het is mijn overtuiging dat ons brein is gegroeid om ons lichaam te helpen bij het overleven, niet om zichzelf stuk te maken. Het is niet zo dat we altijd het overzicht hebben om vooraf te herkennen wat op de lange termijn verstandig zal blijken… Maar dat doet niets af aan het onderliggende principe. Als we dingen bijleren zouden we misschien handiger keuzes kunnen maken in de toekomst.
Daarom ben ik eigenlijk altijd erg nieuwsgierig naar de redenen die mogelijk onder die schijnbaar negatieve gedragspatronen zitten die mijn klant als aanmeldingsklacht geeft.
Neem bijvoorbeeld verslavingen en vooral afhankelijkheid: het heeft erg weinig zin om je teveel te gaan richten op het stoppen met gebruik, je komt veel meer tot blijvende resultaten wanneer je gaat onderzoeken waarom het op bepaalde momenten(!) aantrekkelijk lijkt om te gebruiken…
onvervulde jeugd
Sommige gedragingen van volwassen zijn in hun eigen ogen zo kinderachtig dat mensen zich aldus volwassene niet kunnen voorstellen dat zij zich zo gedragen…en eigenlijk is dat natuurlijk een ontkenning van aspecten (schijnbaar jonge aspecten) van zichzelf. Bijvoorbeeld zelfmedelijden of “m’n zin willen hebben” of “Self-righteousness” zijn gedragingen die als volwassen mens knap hinderlijk of pijnlijk zijn voor de omgeving terwijl we dat bij kinderen eigenlijk vooral aandoenlijk vinden.
De onvervulde behoeften uit de kindertijd, die krijgen in een volwassen leven vaak een vorm die vooral pijnlijk is voor de directe omgeving. Vaak zit daaronder -zonder nou gelijk de ouders de schuld te willen geven, die hebben hopenlijk toch ook vooral hun best gedaan binnen hun mogelijkheden- een gemis in de jeugd waar je als volwassene mee moet leren leven.
opnieuw ontkennen of..
Ontkennen van de behoefte is naruurlijk een manier, net zoals veroordelen.. en waarschijnlijk weerspiegelt dat behoorlijk wat er destijds niet werd ingevuld en wat dus de behoefte heeft veroorzaakt.
Op emotioneel niveau de behoefte (h)erkennen en tegelijkertijd ook. bepaalde behoeften, gevoelens of gedachten inhoudelijk niet al te serieus te nemen -zoals je een kind niet al te serieus neemt maar emotioneel wel degelijk blijft luisteren-, dat werkt vaak veel beter. Daarmee verbeter je vaak het emotionele leven van jezelf en daarmee het leven van anderen en dus daardoor weer opnieuw van jezelf…
Soms moet je aandacht geven aan vergeving, soms kan je jezelf er maar beter op richten dat je er mee leert leven.
Soms moet je leren bepaalde gedachten, of gevoelens niet al te serieus te nemen…
Maar is het wel zaak jezelf eens even op schoot te nemen en te luisteren naar de dingen waar vroeger niet naar geluisterd werd.
Niet om het verleden eindeloos te herkauwen maar juist om het minder te hoeven herhalen…
Voor het stellen van vragen +klik hier+
of reageer hier:
westcoachingblog.wordpress.com 