the Quick Version
Ik zou de ouders met relatie-problemen (en dat kom ik natuurlijk ook tegen in mijn werk) willen vragen om komende week het programma klokhuis eens op te nemen en er (misschien maar beter apart?) naar te kijken*. Vandaag start namelijk een serie die gaat over de gevolgen van (vecht)scheidingen voor de kinderen. En nee, ook dit bedoel ik weer niet met een vermanend zwaaiend vingertje. Schuldgevoel is echt heel weinig nuttig. Dus doe jezelf een lol en kijk niet op die manier naar mij, want ik heb er echt alle begrip voor dat je zó enorm in je verdriet en/of boosheid terecht kan komen dat je eigenlijk bijna niet meer kunt zien hoe jullie ruzies de kinderen beïnvloeden. Maar laat wel heel duidelijk zijn:
kleine oortjes horen meer dan grote oren… en wat er te horen is dat komt aanzienlijk harder binnen.
Hoe dan? Lees:
the Longer Version
Omgedraaide zorg
Vergis je namelijk niet hoe goed kinderen voor hun ouders proberen te zorgen. Natuurlijk doen ze dat op een kinderlijke manier (duhuhh)- maar al heel vroeg zie je dat kinderen proberen om niemand pijn te doen en te zorgen voor de mensen bij wie zij pijn zien. Dat is een natuurlijke zorg drang. Dan is het maar net wie in hun ogen het meest hulp behoevend is, met wie zij zich emotioneel het meest verbonden voelen en welke voorbeelden zij hebben gehoord op school of gezien op TV, hoe dat er uit komt te zien. Wanneer je luistert naar de kinderen die een vechtscheiding hebben meegemaakt dan hoor je bijna altijd dat ze twee, drie keer hebben geprobeerd om iets aan te geven… en dat ze daarna niets meer zeggen… Dan kunnen vervolgens de reacties van kinderen op ruzies en scheidingen enorm gaan verschillen. Zij worden begrijpelijker als je het perspectief van het kind kiest. Niet zelden zie je als kind zelfs: dat paps en mams het meest ontspannen zijn en het rustigst zijn als er een gezamenlijke vijand is… bijvoorbeeld een lastig kind…
niet zelden proberen kinderen hun ouders bij elkaar te houden door lastig te zijn.
En nee, dat werkt natuurlijk niet ideaal maar daarvoor zijn het kinderen he.. met kinderoplossingen!
Als je mazzel hebt dan zie je woedeaanvallen bij de kinderen, explosief verdriet bij de kinderen. Maar veel vaker -als je dus géén mazzel hebt- dan zijn het hele rustige kinderen die zich aanpassen en zich niets lijken aan te trekken van de ruzies die zij zien. De ouders halen vaak opgelucht adem omdat ze denken: dan hebben ze die ruzie gisterenavond gelukkig niet gehoord want ze zeggen er niks over. Soms worden de schoolcijfers zelfs beter in plaats van slechter… Moet je eens na gaan hoe hard ze proberen om voor jullie te zorgen, dat jullie geen extra stress meemaken door hun school prestaties
Het belangrijkste voorbeeld
Bij ruzies en echtscheidingen is wel het gemis van het ouderpaar, er is vaak -zeker in hard bevochten scheidingen- een constant ‘gekaats’ van de afwezigheid van de ene-of-de-andere ouder in hun leven (nog even los van het gekaats met vriendjes en vriendinnetjes in het weekend, sportclubjes en vriendschappen in het weekend). Natuurlijk ben je bezig met jullie ruzies en misverstanden maar er is veel gemis bij de kinderen: Het gemis aan de ene, of de andere ouder, het gemis aan een relatie tussen de opvoeders, dat zorgt soms voor heftige emoties bij de kinderen maar veel vaker gaat het ondergronds en zie je het -soms jaren later- terug in middelengebruik om de emoties te kanaliseren waar nooit woorden aan gegeven zijn, emoties die vaak bij de kinderen niet eens duidelijk zijn.
Kinderen hebben bij het zien en horen van ruzies ook het idee dat ze moeten kiezen. En dan kan je ze zeggen dat dat echt niet hoeft… het gevoel dat dat wel moet dat blijft. Daar kan je een heel leven last van blijven hebben en het kan over decennia de relatie met één van beide of vaak met beide ouders in de weg staan. Sommige kinderen blijven tot aan de dood van hun ouders periodes hebben waarin ze gevoelsmatig soms voor de één, en dan weer jaren waarin ze voor de ander kiezen. Dat kan zich ook heel goed in hun eigen relaties doorwerken Stomweg omdat zij niet het voorbeeld hebben gehad dat je als koppel van mening kunt verschillen en dat je er toch samen uit kunt komen.
Agree to disagree is een heel belangrijk voorbeeld.
Wanneer kinderen het voorbeeld krijgen dat hun ouders het samen ‘twees’ kunnen worden, dus niet dat zij het constant met elkaar eens hoeven te zijn of dat er altijd één van de twee gelijk hoeft te hebben, dan is dat een enorm belangrijk voorbeeld voor hun conflicthantering voor de rest van hun leven.
Soms even perspectief veranderen
- Uit elkaar – 19 jan
- Vechtscheiding – 26 jan
- De Rechtbank – 2 feb
- Hulp – 9 feb
Zoals ik aan het begin zei: het is he-le-maal begrijpelijk dat je in je boosheid en teleurstelling naar je partner dingen zegt die er harder uitkomen dan bedoeld, dat je een slok te veel neemt die alle nuancering oplost, dat je dingen harder zegt zodat hun gevoelige oren (die jong en dus nog beter zijn dan de jouwe) het opvangen.
Maar wat ik altijd zeg: jouw kinderen zijn nogal belangrijk voor jouw lange termijn levensgeluk. Als jij hen leert om constructief met conflict om te gaan dan is dat zó belangrijk voor hun toekomst… en daarmee voor de jouwe. De realisatie van de dingen die je volledig onbedoeld -daar ga ik echt van uit- je kind aan doet, dat helpt soms om even boven je eigen teleurstelling, en verdriet uit te stijgen, dat helpt soms vooral om te zien dat het eerder gaat over verdriet dan over boosheid. Want de meeste vechtscheidingen gaan niet over boosheid of hebberigheid, die gaan over ongezien verdriet.
Dan is het goed om even zonder schuldgevoel of spijt naar hun perspectief te kijken om samen uit te zoeken hoe je het zo pijnloos mogelijk kan doen. Pijnlijk wordt het toch wel, daar is gewoon niets aan te doen.
Maar onnodige pijn is niet nodig…
Tip: een website over scheiding
Een tip zou het kunnen wezen om jullie kinderen eens te verwijzen naar de site die Klokhuis voor kinderen vanaf gisteren op het web heeft gezet in het kader van het programma waar ik het in de eerste regel over had. Juist om kinderen te helpen om woorden te vinden over de dingen die ze voelen over de scheiding van hun ouders. Daarom lanceert Het Klokhuis bij de serie www.ikdurfniettezeggendat.nl, een eenvoudige website waarop kinderen anoniem hun gevoelens en gedachten kwijt kunnen, en kunnen lezen hoe andere kinderen zich voelen in hun situatie. En natuurlijk verdient het privacy hoe zij er over denken. Maar je kunt allicht eens vragen wat ze zoal van andere kindjes gelezen hebben…
Leesvoer:
Voor het stellen van vragen +klik hier+
Contact pagina: +klik hier+
of reageer hier:
Als je aanvullingen of opmerkingen hebt: plaats hieronder een reactie…
westcoachingblog.wordpress.com 