the Quick Version
Vergeven is het werkwoord dat hoort bij “Vergiffenis”.
Een beladen woord. Gewoon gelijk al, omdat vergeven niet gemakkelijk is en dan ook nog een keer extra door de onhaalbare verwachtingen die er vanuit het Christelijk denken overheen zijn komen te liggen in onze cultuur. Alsof het iets zou zijn dat je ‘vanzelf’ kan laten gebeuren als je het maar voldoende zou willen. Daarom merken we telkens: vergiffenis is niet zo haalbaar, als je het werk niet doet dat er bij “vergeven” hoort.
Hoe dan? Lees:
| Vergeven is het werk(!)woord dat komt vóór vergiffenis – een HowTo | – | “Vergeven” is het werk(!)woord dat komt vóór vergiffenis – leesvoer |
the Longer Version
Vergeven is het werk(!)woord dat komt vóór vergiffenis
Ver-geven
Hoe dan?
Je gééft uit jezelf het ‘gift’ dat iemand zelf al had afgepakt…
Je raakt dus alleen maar kwijt
wat je toch al kwijt was.
Even over “Boosheid”!
Vergeven is omgaan met boosheid. Als jij niet boos bent dan is er niks te vergeven. Dan ben je verdrietig en dan laat je los wat je kwijt bent.
Maar de emotie boosheid is een gevoel dat ontstaat met een bepaalde heftigheid (ergens tussen “irritatie” en “haat”), dat ontstaat omdat je iets is afgepakt dat van jou was voor jouw gevoel, of als je iets niet krijgt dat voor jou bestemd was -dat je had moeten krijgen-.
PLUS de gevoelsmatige beslissing dat je er voor wilt vechten en dat je er aan wilt vasthouden dat het van jou is. Dat is waarom boosheid je juist verbindt met degene op wie je boos bent).
Als je beter naar je eigen gevoel van boosheid kijkt dan zie je ineens dat er dus sprake is van een ‘iets’ en van een ‘iemand’.
Er is (een) ‘iets’ van jou àf gepakt en dat wil je terug vechten bij die ‘iemand’. Dat ‘iets’ maakt het waard dat je pijn zult hebben in het gevecht. Het gevecht maakt de pijn onbelangrijk (als de ander maar méér pijn heeft dan jij, zodat dat die ‘iemand’ jou het ‘iets’ terug geeft)
Hans West
Daarom werkt het ook niet om de boosheid te willen wèg vergeven. Dat is verdoving of dat is overschreeuwen maar dat is niet vergeven. Bij vergeving kijk je juist naar de boosheid om de lading te voelen, de waarde van het iets te onderzoeken: “is het de pijn van het gevecht waard voor jou?” En het moet duidelijk zijn wie die ‘iemand’, die persoon is, die je dat gaat gaat vergeven.
Wat houdt je eigenlijk tegen?
Als er iets is dat je tegen houdt -en dat kan heel goed zijn- dan is het goed om daarnaar te kijken. Misschien moet je iets nog helemaal niet willen vergeven? Misschien moet je eerst nog even kijken of je niet nog wat wilt vechten om terug te krijgen wat je is af gepakt?
Misschien helpt dit proces er zelfs wel bij om nog even iets helderder te krijgen voor jezelf wat je nou eigenlijk wel bereid bent te vergeven en waar je nog een keer wèl voor wilt knokken.
Het is niet handig om porcelijn van iemand te bevechten met een voorhamer…
Hans
Daarbij is het mijn tip altijd om er nog wèl even goed over na te denken of ‘het’ nog wel bestaat, dat ‘iets’ waar je voor zou willen knokken? Want we kunnen soms heel hard vechten voor dingen die er eigenlijk niet meer zo toe doen, dingen soms, die eigenlijk niet eens meer bestaan. Maar omdat we ooit hadden bedacht dat we het een gevecht wel waard vonden zijn we er sindsdien zijn we er dan automatisch mee bezig terwijl het onderwerp waar ik voor aan het vechten ben eigenlijk niet eens meer bestaat -of eigenlijk niks meer waard is-. Hoe vaak zie je niet in therapie dat mensen vechten voor de aandacht van de ouders die we hadden moeten krijgen toen we jong waren, voor de erkenning die je had mogen krijgen in een huwelijk dat eigenlijk al voorbij is, een schadeclaim bij een schadelijke manager in een ziek bedrijf… dat al niet meer bestaat.
En ook hoe of dat je nou op een handige manier voor knokt voor datgene? Valt het wel te bevechten?
Want sterker nog, je ziet váák dat we juist kapot maken wat we wilden hebben door het venijn en de pijn van het gevecht. Dat zie je regelmatig gebeuren in een gevecht voor liefde en aandacht.
Maar als het punt voor jou dus letterlijk “de moeite (van het gevecht) waard is”, gá er dan voor! (en vecht clever!)
En help jezelf dan ook telkens weer onthouden dat je ergens voor vecht. Want als je eenmaal aan het vechten bent dan slaat dat makkelijk om naar vechten tegen. En als je alleen nog maar tegen iets aan het vechten bent -dan verlies je makkelijk uit het oog wat je eigenlijk wilde bereiken-.
Voorwaardelijk (proberen te) vergeven
Maar het kan zijn dat je van binnen niet voelt dat je kunt vergeven. Dat kan je zien als een Waardevol punt om te onderzoeken. Want voorwaardelijke vergiffenis is beter dan géén vergiffenis. Wat houdt je tegen om het gift te geven?
- iets in jou houdt je tegen
- iets buiten jou houdt je tegen
Kan het bijvoorbeeld zijn dat je graag het gevoel houdt “gelijk” te hebben?
“Selfrightiousness”… prachtig woordje in het Amerikaans, mooi veelzeggend ook.
Begrijp me goed, het kan natuurlijk best wezen dat jij dat voor jezelf nodig hebt voor een gevoel van zelfwaarde, of voor een gevoel dat de wereld een eerlijke plek is. Maar wordt je gelukkig van het hebben van ‘gelijk’?
Of is dit eigenlijk alleen maar een stap naar buiten die je kunt omdraaien naar een stap naar binnen?
Het mooie is dat je door het zoeken naar ‘gelijk’ eigenlijk bezig bent met een onderzoek naar het punt wat zo belangrijk is dat je er blijkbaar voor wilt vechten. Want als ik met en ander vecht om zelf gelijk te hebben, waarom zou ik dan vechten om gelijk te krijgen? Ik heb het toch al?
Maar ik wil eerst nog…
Een ander punt waar we vaak voor vechten (buiten ons), dat is dat we vechten voor de excuses of zelfs begrip van de dader…
Weten we echt zeker dat we daar nog voor willen vechten?..
Als de dader al niet in staat was om met ons mee te voelen op het moment van mishandeling of misbruik, toen ik kwetsbaar was een overgeleverd aan de grillen… hoe kan ik dan verwachten dat ie dat achteraf alsnog nog zal doen naar mij als volwassene?
Gaat dat echt nog verwacht kunnen worden?..
Ben je dan niet eigenlijk als slachtoffer aan het vechten voor een <*gift*> van de dader?
En als er dan al “sorry” gezegd wordt… voelt dat dan als genoeg?..
Of -als je de buiten-voorwaarde zo onderzoekt… Zou het dan kunnen zijn dat je ineens meer zicht krijgt op de binnen-voorwaarde?
Dat je toen door de dader werd bepaald, en dat jij jezelf nog steeds laat bepalen door de dader als dáár… buiten jou iets moet gebeuren om binnen jou het loslaat proces te laten ontstaan waarmee je deze rot-ervaring richting jouw verleden verhuist, in plaats van dat je in het heden boos blijft.
Ik kreeg een mooi spreukje van een dierbare vriendin van mij:
“Boosheid is zelf vergif innemen
…en hopen dat de ander dood gaat”
Wat is vergiffenis niet!
Vergiffenis is niet(!):
- Het is niet, het toestaan dat je misbruikt of mishandeld wordt. Ook al staat er in de bijbel dat je jezelf links en rechts in je gezicht zou moeten laten slaan. Dat is iets anders.
- Het is dus ook niet zo dat je een deurmat bent als je vergeeft (ik denk zelfs dat het doel is dat je er sterker uit komt)
- Het is verder niet afhankelijk van een vorm van religie ofzo (vergeven is iets dat jij doet, daar heb je echt geen God voor nodig).
- Het is ook niet “vergeten”!.. (allerminst zelfs, als je alles vergeet, dan vergeet je ook de les, en daarmee dan plaats je daders in een positie om je opnieuw te misbruiken)
- Vergeving is ook niet iets wat je zo ‘effe snel’ doet. Het is niet een ‘punt’. Het een proces, het is werk en het kost tijd…
- Het is ook niet dat het door jouw vergeving ‘OK’ wordt, wat de ander gedaan heeft. Dat er geen pijn van geweest is voor jou. Het is niet O.K. wat iemand gedaan heeft. En het heeft je wèl pijn gedaan…
en precies dàt is wat je ver-geeft…
Wat is vergiffenis dan wel?
Vergiffenis is wel:
- Je komt door het ver-geven uit jouw boze, verdrietige verhaal.
- Je blijft niet langer het filmpje uit het verleden op repeat verhalen in het heden.
- Vergeven is een werkwoord. Het is iets dat niet zozeer tijd kost maar vooral herhaling… en herhaling kost tijd. Tijd heelt geen wonden. Processen van genezing heelt wonden.
- Het is een vorm van empowering van jezelf
doordat je niet langer afhankelijk bent van het <*gift*> van de ander, kunnen we de slachtoffer-rol los gaan laten en ook de aanklager-rol los gaan laten - Vergeving is gezond!.. letterlijk!
- Als je gaat kijken naar de de biologische aspecten dan zie je dat:
- langdurige boosheid zorgt voor een hogere Hartfrequentie en
- een verminderde immuunrespons.
- Je energie voor andere dingen is minder.
- Als je gaat kijken naar de de biologische aspecten dan zie je dat:
- Verder maakt het wantrouwen en de verwachting het alleen maar waarschijnlijk dat je weer opnieuw pijn en verraad zal mee maken, en dat we onze toekomstige relaties vergiftigen door onze vorige relaties niet te vergeven.
Vergiffenis van iets in jouzelf
Ik zei net dat iets buiten jou, jouw vergevingsproces kan tegenhouden maar dat het ook zo kan zijn dat iets binnen jou jouw vergevingsmogelijkheden tegenhoudt. Vaak is het zo dat het niet alleen om gaat om buiten jou te vergeven maar dat je ook naar binnen mag kijken. Wat is het <*gift*> dat jij jezelf mag geven doordat je iets in jezelf loslaat? Al de dingen die je had moeten doen, dat je had moeten kunnen… of andere onzin die we onszelf vertellen, waar we eigenlijk niet echt veel gelukkiger van worden.
Kijk ook eens naar de vergiffenis ook van jezelf voor de de dingen die je niet hebt gedaan, de dingen die aanleiding waren van ellende in het verleden van anderen of voor jezelf.
Juist als je bezig bent met de vergeving van een ander loop je er vaak ook tegen aan dat jij zelf ook niet zo ideaal was of dat je zelf graag zou willen zijn. En jezelf vergeven dat jij ook fouten maakt, jezelf vergeven dat er misschien 5% verantwoordelijkheid is geweest voor wat er 100% is misgelopen, dat is ook pijnlijk. Dat stellen we ook graag uit
En daarmee komen op de vraag: “Wanneer ben je er klaar voor om te beginnen met vergeving?”
Willen we dat uitstellen willen ons eerst nog even richten om toch nog te krijgen wat we misschien al wel heel lang bevochten hebben. Wil ik het uitstellen tot het moment dat ik zo moe bent van het energie verlies dat ontstaat omdat ik aan die boosheid en wraakgevoelens vast bleef houden?
Of is het antwoord gewoon: NU?
In een latere post zal ik verder ingaan op ritueeltjes en stappen die jij kan doen om te vergeven. Als je daar nu al meer info over wilt, neem daar dan even contact voor op.
Voor het stellen van vragen +klik hier+
Contact pagina: +klik hier+
of reageer hier:
Als je aanvullingen of opmerkingen hebt: plaats hieronder een reactie…
westcoachingblog.wordpress.com 
Eén reactie op “”