the Quick Version
Vergeven is het werkwoord dat hoort bij “Vergiffenis”.
Een beladen woord. Gewoon gelijk al, omdat vergeven niet gemakkelijk is en dan ook nog een keer extra door de onhaalbare verwachtingen en de zoete Disney-sausjes die er o.a. vanuit het Christelijk denken overheen zijn komen te liggen in onze cultuur. Alsof het iets zou zijn dat je ‘vanzelf’ kan laten gebeuren als je het maar voldoende zou willen… NOT!
Daarom merken we telkens: vergiffenis is niet zo haalbaar, als je het werk niet doet dat er bij “vergeven” hoort.
Hoe dan? Lees:
| Vergeven is het werk(!)woord dat komt vóór vergiffenis – een HowTo | – | “Vergeven” is het werk(!)woord dat komt vóór vergiffenis – leesvoer |
Mensen zijn altijd graag bezig met zingeving. Dat is een waardevolle ‘move’ die je met rottige ervaringen kunt doen om ze beter ‘verteerbaar’ te maken voor jezelf.
Juist waar mensen door corona ook behoorlijk last kunnen hebben van slijm in hun longen, en waar zij liefst zo goed mogelijk hun ‘long-toilet’ zelf zouden moeten kunnen doen.
the Quick Version
De diagnose-schaamte is het gevoel van (onterechte) schaamte, dat ontstaat wanneer je merkt dat je ergens door jouw behandelaar, en al zeker jouw omgeving ineens bekeken wordt met een Bril die gekleurd wordt door jouw diagnose.
Vaak hoor ik van mijn klanten “Waarom hou ik daar nou niet gewoon mee op?!”
Het zogenaamde ‘focussen’ van Eugine T. Gendlin is een lichaamsgerichte psychotherapeutische techniek die al decennia waardevol is voor veel therapeuten. Gendlin heeft weinig krediet geeist voor deze techniek omdat hij het naar eigen zeggen “niet ontdekt heeft, maar slechts heeft opgeschreven in kleine stappen. De stappen waarmee we naar ons gevoel kunnne leren luisteren.
Naar aanleiding van ons werk als respectievelijk psycholoog en vaktherapeut bij de behandeling van mensen met verslavingen hadden drs. Paul Bindels en ondergetekende in 1998 – 1999 discussies over onderwerpen die belangrijk en vooral handig zijn bij het geven van zinvolle behandelingen. Bij het denken over een model voor emotionele intelligentie en de manieren waarop wij met problemen in ons leven om kunnen gaan (coping) kwamen we steeds vaker uit op de beweging van een slinger.
Mensen lopen regelmatig tegen de vraag op: “wat vind ik er nu zèlf echt van?”. Want wanneer iemand bijvoorbeeld voor zichzelf beslist dat “nu het middelengebruik toch wel zulke vormen heeft aangenomen dat het misschien wel verslaving genoemd moet worden”, dan wordt zo iemand met de volgende moeilijkheid geconfronteerd. Aan de ene kant wéét u dat het verstandig is om minder te gebruiken aan de andere kant heb u er wel enorm veel zin in. Aan de ene kant houdt zo iemand van sommige mensen om zich heen.
Mensen kunnen je op een hele ondermijnende manier van negatieve kritiek voorzien en veel mensen zijn bang om zichzelf te laten zien aan anderen omdat zij bang zijn voor de negatieve kritiek die zal komen… Ik zeg “zal” want wanneer jij zichtbaar wordt voor anderen zullen er mensen behoefte krijgen om op jouw gedrag te reageren. Soms opbouwend en positief maar regelmatig ook persoonlijk en ondermijnend. Door na te vragen wat de onderliggende reactie is van een opmerking wordt het makkelijker om negatieve kritiek te laten verdampen.
Dat klinkt als een sappige verkooptitel van een blog, he? (zo ben ik ‘m inderdaad wel 
the Quick Version
Regelmatig worden mensen afhankelijk van hun medicatie omdat ze het op een onhandige manier gebruiken. Ellendig genoeg, want dit brengt ook vaak biologische verslaving met zich mee, en niet eens altijd de makkelijkste.
Met het vinden van goede voornemens voor het volgend jaar raad ik je aan om eventjes stil te staan bij het verschil tussen procesdoelen en einddoelen. En even na te denken over prioriteit en haalbaarheid (we zouden toch niet willen dat er met jouw goede doelen gebeurt wat er met de doelen van vorig jaar is gebeurt) 😉
westcoachingblog.wordpress.com 