the Quick Version
Er is de laatste tijd (m.i. terecht) veel te doen over “Hechting” als voorspeller van het verloop van jouw relaties. “Veilige hechting”, “onveilige hechting” het zou bepalend zijn (en is dat ook wel) voor jouw liefdes relaties, jouw werk relaties, jouw vriendschapsrelaties.
Nou zie je wat je altijd ziet bij interessante theorieën dat er een hoop mensen mee op de loop gaan. Persoonlijk ben ik een groot aanhanger van de “as good as it gets”-gedachte. Namelijk dat je allemaal best een beetje verknipt kunt zijn en toch nog heel aardig terecht kunt komen met elkaar als je jouw eigen makken een beetje kent en je Disney-fantasiën in check houdt.
Hoe dan? Lees:
Lees verder “Volwassen relaties en vormen van hechting in de jeugd”
Als je jouw relatie wilt veranderen dan is het altijd heel verleidelijk om jouw partner te gaan veranderen. Dat is iets dat je veel ziet gebeuren. Logisch want je krijgt overal te horen dat de verhouding die jij hebt met een ander, is als de verhouding: Ik + Jij = Wij
Mensen zijn altijd graag bezig met zingeving. Dat is een waardevolle ‘move’ die je met rottige ervaringen kunt doen om ze beter ‘verteerbaar’ te maken voor jezelf.
OK, covid-19 is een nieuwe realiteit, hoe we daar ook naar kijken. Of je maar liever zo snel mogelijk ziek wordt – want dan heb je het maar vast gehad- of dat je probeert om niet ziek te worden -vanuit een maatschappelijke verantwoordelijkheid of uit angst om een geliefde te besmetten of een angst om persoonlijk ziek te worden.
De diagnose-schaamte is het gevoel van (onterechte) schaamte, dat ontstaat wanneer je merkt dat je ergens door jouw behandelaar, en al zeker jouw omgeving ineens bekeken wordt met een Bril die gekleurd wordt door jouw diagnose.
Van een jonge apotheker hoorde ik hoe dramatisch de laatste tijd het gebruik van antidepressiva aan het stijgen is onder jongeren. De vraag “hoe was dat vroeger dan?” ligt dan natuurlijk al snel op de lippen.
De laatste tijd is er nogal aandacht voor ayahuasca en andere tripmiddelen als ‘medicijn’ bij aandoeningen als depressie, verslaving, angsten, obsessief-compulsieve (dwang) problemen. Vaak gaat het hier vooral weer de aandacht naar de medisch-chemische kant van de zaak en minder naar de betekenis kant van de zaak. Persoonlijk denk ik dat daardoor een risico ontstaat waarbij mensen zich vooral voor het effect op hun aandoening afhankelijk opstellen ten aanzien van het (trip)middel. Ze oefenen niet in hun eigen dagelijks leven de dingen die nodig zijn voor verandering maar (enorm kort door de bocht) men “bereikt de doelen door slikken”.
Ik sprak laatst met een ander kind van ouders die ‘fout’ geweest zijn in de tweede wereld oorlog. In dat gesprek bleek terloops dat we ons beiden zorgen maken over de huidige tijd omdat we een herhaling menen te zien. En als ik dan in dezelfde week het boek van Madeleine Albright voorbij zie komen dan kan ik alleen maar vragen:
Eberhard van der Laan wenste:
Dat het openbaar Ministerie niet is geïnteresseerd in de #laPaay-zaak is m.i. diep triest voor onze rechtstaat, diep triest voor Nederland. Het laat zien hoe up-to-date ons politie-apparaat is (not!) waar aan alle kanten wordt geroepen om nieuwe bevoegdheden om nog meer te kunnen ingrijpen? Laten we liever eens kijken naar de capaciteiten… Wat gebeurt er met de mogelijkheden die er al zijn? 
Er zijn een aantal relatief simpele regels om in een escalerende relatie-situatie te zorgen dat er minstens weer een (samen)werk-relatie ontstaat. Dat klinkt wat pedant maar ik noem ze vaak de Golden Rules voor Relatieherstel. Ze zijn lullig simpel maar dat is vaak precies wat nodig is in een situatie waar de stress zo hoog is opgelopen dat het de relatie dreigt te vernietigen.
westcoachingblog.wordpress.com 