the Quick Version
Mensen zijn altijd graag bezig met zingeving. Dat is een waardevolle ‘move’ die je met rottige ervaringen kunt doen om ze beter ‘verteerbaar’ te maken voor jezelf.
Ik zag het in mijn carrière het bij mensen met heftige ziektes als kanker, je ziet het bij PTSS, je ziet het in de behandeling van verslaving: als mensen stappen kunnen maken op het gebied van zingeving, dan is dat een belangrijke stap in de acceptatie / ‘heling’ van de shit die er soms op je af komt in een leven.
Hoe dan? Lees: Lees verder Corona: wat moet je met al die zingeving?
OK, corona is een nieuwe realiteit, hoe we daar ook naar kijken. Of je maar liever zo snel mogelijk ziek wordt – want dan heb je het maar vast gehad- of dat je probeert om niet ziek te worden -vanuit een maatschappelijke verantwoordelijkheid of uit angst om een geliefde te besmetten of een angst om persoonlijk ziek te worden.
De diagnose-schaamte is het gevoel van (onterechte) schaamte, dat ontstaat wanneer je merkt dat je ergens door jouw behandelaar, en al zeker jouw omgeving ineens bekeken wordt met een Bril die gekleurd wordt door jouw diagnose.
Van een jonge apotheker hoorde ik hoe dramatisch de laatste tijd het gebruik van antidepressiva aan het stijgen is onder jongeren. De vraag “hoe was dat vroeger dan?” ligt dan natuurlijk al snel op de lippen.
De laatste tijd is er nogal aandacht voor ayahuasca en andere tripmiddelen als ‘medicijn’ bij aandoeningen als depressie, verslaving, angsten, obsessief-compulsieve (dwang) problemen. Vaak gaat het hier vooral weer de aandacht naar de medisch-chemische kant van de zaak en minder naar de betekenis kant van de zaak. Persoonlijk denk ik dat daardoor een risico ontstaat waarbij mensen zich vooral voor het effect op hun aandoening afhankelijk opstellen ten aanzien van het (trip)middel. Ze oefenen niet in hun eigen dagelijks leven de dingen die nodig zijn voor verandering maar (enorm kort door de bocht) men “bereikt de doelen door slikken”.
Ik sprak laatst met een ander kind van ouders die ‘fout’ geweest zijn in de tweede wereld oorlog. In dat gesprek bleek terloops dat we ons beiden zorgen maken over de huidige tijd omdat we een herhaling menen te zien. En als ik dan in dezelfde week het boek van Madeleine Albright voorbij zie komen dan kan ik alleen maar vragen:
Eberhard van der Laan wenste:
Dat het openbaar Ministerie niet is geïnteresseerd in de #laPaay-zaak is m.i. diep triest voor onze rechtstaat, diep triest voor Nederland. Het laat zien hoe up-to-date ons politie-apparaat is (not!) waar aan alle kanten wordt geroepen om nieuwe bevoegdheden om nog meer te kunnen ingrijpen? Laten we liever eens kijken naar de capaciteiten… Wat gebeurt er met de mogelijkheden die er al zijn? 
Er zijn een aantal relatief simpele regels om in een escalerende relatie-situatie te zorgen dat er minstens weer een (samen)werk-relatie ontstaat. Dat klinkt wat pedant maar ik noem ze vaak de Golden Rules voor Relatieherstel. Ze zijn lullig simpel maar dat is vaak precies wat nodig is in een situatie waar de stress zo hoog is opgelopen dat het de relatie dreigt te vernietigen.