the Quick Version
Een aantal mensen die je in therapie krijgt die spreek je en daarbij denk je dan als therapeut: “Ja, natúúrlijk is dit niet-normaal gedrag! Maar eigenlijk zouden jouw ouders hier hebben moeten zitten… Dat je als kind niet-normaal gedrag ontwikkeld in een niet-normale opvoeding dát is natuurlijk eigenlijk normaal!”
En dat is precies wat Dr. Lindsay Gibson beschrijft in haar boek “Adult Children of Emotionally Immature Parents“ (how to heal from distant, rejecting or self-involved parents).
Hoe dan? Lees:
the Longer Version
Omgaan met “Emotioneel onvolwassen ouders”
Zij beschrijft een prettig ‘losse’ manier van het labelen van ouders, die de ervaring van het kind centraal zet en niet de diagnose van de ouder. Wanneer we meer kijken naar de manieren waarop emotioneel ‘abuse’ in een jeugd ontstaat omdat de ouders eigenlijk zich emotioneel niet voldoende ontwikkeld en hun eigen trauma’s niet genoeg geïntegreerd hebben.
- Emotional parent: Er is sprake van emotionele uitbraken. Deze ouders zijn op den duur extreem vermoeiend omdat de mensen om hen heen voortdurend op eierschalen omdat zij proberen de emotionele uitbastingen van de ouder te voorkomen.
- Driven parents: Dit zijn opvoeders die eigenlijk voortdurend hoog eisen, die met opleidingen komen en betalen voor jouw groei en jouw schoonheid en jouw uitstraling (die ook op hen moet afstralen als ‘perfecte ouder’. Maar het zijn opvoeders die geen tijd nemen voor het emotioneel niveau, voor het voelen of (h)erkennen van jouw emoties en het afstemmen van hun (dus afwezige) reacties op jouw emoties.
- Rejecting parent: Wijzen hun kinderen af, als mens, als kind. En er zijn soms gruwelijke voorbeelden van de manier waarop kinderen geen aandacht , geen voeding, geen kleiding kregen. De oorzaken kunnen verschillend zijn en in verschillende diagnoses liggen maar de kern is dat de ouder het kind verwaarloost.
- Passive parent: Dit zijn de ouders die niet ingrijpen als de andere partner (bijvoorbeeld een ouder uit de eerdere drie labels) de kinderen beschadigt. Ze kunnen aardig en vriendelijk zijn, zelfs emotioneel mee vibreren met de ellende die je meemaakt. Maar ze doen er verder niks aan en het misbruik gaat gewoon door en wordt daardoor ook ‘normaal’. Waarmee ze eigenlijk heel actief bijdragen aan het normaliseren van een situatie die ik aan het begin van deze post beschreef.
- (afwezige ouder) Waarschijnlijk een variant van de ‘Passive Parent’ die ik persoonlijk aan het rijtje zou willen toevoegen omdat best veel mensen een vader hebben gehad die-het-vlees-sneed maar vaak met de beste bedoelingen zichzelf ook in een passieve hoek heeft gemanouvreerd (of laten manouvreren).
De zaagtand
‘Schade-fase’, Schaamte-schuldfase, aangename tussenfase, oplopende dreiging fase
Hans West
<repeat>
In verwaarlozing of mishandeling zie je vaak een zaagtand beweging waarbij je ziet dat iemand niet voor zichzelf en de wezenlijke behoeften zorgt waardoor er ‘gezogen’, mishandeld, geschreeuwd, misbruikt word. Een fase waarin de schade ontstaat.
Als de dader dat zelf onder ogen ziet dan wordt er vervolgens niet gewerkt aan de wezenlijke (vaak pijnlijke) onderliggende problemen maar die opvoeder gaaat gelijk door naar de volgende fase van sterke schuld en schaamte over het ‘acting out’ gedrag. De schade wordt vooral ‘goed gemaakt’, ‘goed gepraat’ er wordt uit schuldgevoel soms overdreven veel geld uitgegeven, of aandacht gegeven (die bijgevolg een beetje ‘plastic’ aanvoelt) aan het kind. Er kan een valse emotionele nabijheid zijn in de eerste fase van deze tussenfase tussen schaamte en de volgende schadelijke abuse.
Ook al kan de tweede helft van die tussenliggende fase van oplopende druk onderweg ook wel angst geven omdat je als kind niet hoopt maar eigenlijk al weet dat er weer een volgende uitbraak aan staat te komen. Je weet ergens wel dat dit slechts een tussenfase is waarin straks waarin abuse ontstaat, en daarna weer schuld en schaamte.
Deze tussenfase die heen en weer zwaaien tussen abuse, en schuld met emotionele nabijheid in de tussenfase is de langst durende fase en als kind loop je op eieren en probeer je deze fase zo lang mogelijk te genieten in het begin en te rekken in de tweede helft.
De Gevolgen
Dit leert je als kind van een emotioneel onvolwassen ouder om je eigen behoeften te ontkennen. Gewoon omdat die eigen gevoelens nooit enig werkelijk effect hebben gehad op de ouder. Dat leert je om te twijfelen aan jezelf omdat jouw eigenheid niet belangrijk voor hen was. Dat maakt dat hele gut-feeling en gevoelsmatige verbinding met je eigen emoties al snel onbelangrijk woden voor jezelf.
Daardoor voelen kinderen van een emotioneel onvolwassen opvoeders zich vaak enorm verantwoordelijk voor de emoties van de ander omdat ze zó goed zijn geworden in het aanvoelen en zorgen voor de emoties van de ouders. Je leert op zo’n manier goed om conflict te voorkomen en conflict vooral te zien als iets dat verschrikkelijk is omdat het telkens weer uit de hand loopt.
Het geeft vaak een angstige ‘attachment’ en het zorgt er makkelijk voor dat je menssen gelijk enorm waardeert en op een sokkel zet wanneer iemand jou alleen maar het minimale aan aandacht en respect geeft. Gewoon omdat je er niet aan gewend bent dat je werkelijk aandacht krijgt. Daardoor kan het makkelijk zijn dat jij jezelf weer in relaties verbindt met iemand die jou eigenlijk niet zo veel aandacht en waardering geeft.
Aan de andere kant geloof je het niet als iemand je aandacht geven, dus de kans is groot dat je contacten wilt gaan ‘uitproberen’ met ‘liefdestestjes’ of je werkelijk wel van me houdt. Natuurlijk kan zo’n testje nooit het vertrouwen geven wat je zoekt want het wantrouwen zit in jezelf en de test is gericht op de buitenwereld.
De Schade
Met name tijdens de ‘schade-fase’ van het contact kunnen er verschillende manieren van beschadiging tegelijkertijd ontstaan.
- Lichamelijk kan je beschadigd raken door direct geweld of door overbelasting. Vaak zie je dat die schade steeds sterker wordt bij iedere volgende uitbarsting.
- Seksueel kan je beschadigd worden doordat jij direct voor de seksuele behoeften van jouw opvoeders verantwoordelijk wordt gemaakt. Of dat jij jouw eigen seksualiteit niet mag ontwikkelen.
- Emotioneel kan je beschadigd of uitgebuit worden doordat jij direct voor de emotionele behoeften van jouw opvoeders verantwoordelijk wordt gemaakt, en daarmee soms de positie van de afwezige ouder op dient te vangen. Of dat jij jouw eigen emoties niet mag voelen omdat dit (voor hun gevoel) niet voldoende aandacht overblijft voor<i>hun</i> emoties.
- Sociaal kan je beschadigd of uitgebuit worden doordat jij direct verantwoordelijkheid krijgt voor het invullen van hun sociale behoeften of door het ondermijnen van jouw gezonde contacten door het afwijzen van alle mensen die voor jou belangrijk zouden kunnen worden.
- Financieel kan je beschadigt of uitgebuit worden doordat er direct van je gestolen wordt of jij verantwoordelijk wordt gemaakt voor de inkomsten van de ouder of dat jouw financiële verantwoordelijkheden niet serieus worden genomen of ondermijnd doordat jouw tijd aan hen moet worden besteed.
De maximaal optimale relatie
In de manier om met een emotioneel onvolwassen ouder om te gaan is dat je de onmogelijkheden van de emotioneel onvolwassen ouders (h)erkent. Dat je daarmee de hoop loslaat op de ‘genezingsfantasie’ waarin de ouder verandert in de fantasie-ouder die alsnog gaat geven wat die ouder als mens gewoon niet in staat is om te kunnen geven.
Als je er maar voor zorgt dat je neutraal kan blijven ten opzichte van hun -eigenlijk kinderlijke- behoeften en wensen.
Tik in de plaat
Emotioneel onvolwassen mensen kunnen niet goed tegen de truuk tik-in-de-plaat. Ze nodigen je uit om mee te gaan in de escalatie-‘dans ‘die zij uiteindelijk namelijk altijd zullen winnen omdat zij door hun beschadiging minder scrupules hebben dan jij als hun kind. Maar door simpelweg jouw grens te herhalen kan je jouw grenzen leren behouden.
Die neutraliteit van jou die wordt voortdurend bedreigd als je contact aangaat, bijvoorbeeld door bezoekjes of cadeaus die je niet wilt zijn soms minigrensoverschrijdingen die zij net zo vaak herhalen tot jij jezelf schuldig voelt omdat het “toch maar over zoiets kleins gaat” en het dus vervolgens verder laat gaan dan jij wilde. Maar simpelweg herhalen wat jouw grens is, en duidelijk maken wat je wel en niet wilt dat er gebeurt dat leidt uiteindelijk tot verwarring bij de ouder en uiteindelijk tot het behouden van jouw eigen grenzen omdat jij namlijk niet escaleert en zij wèl.
Je kunt helaas maximaal een soort neutraal contact onderhouden waarin jij zelf alléén verantwoordelijk bent voor het overeind houden van jouw grenzen voorkomt dat die ouder jou lichamelijk, seksueel, emotioneel, sociaal of financieel beschadigt of uitbuit.
Hans West
Sometimes, the biggest lesson you can receive is knowing when to let go. It’s such a difficult thing to do – to look at someone who makes you incredibly happy, but also causes you undeniable pain and say, I am moving away from you. But it’s an action we must take if we care about our mental and emotional health. It doesn’t matter how happy they make us, if they are also the cause of our sorrow then we must leave and not return until we can be just happy in their presence. And if that never happens, if we can never be just happy with them by our side, if pain will always follow the happiness that they bring – then we must accept that this was as far as this person was meant to stay in our life, and that is all. Sometimes, the most beautiful lessons are the hardest, and leaving is the most difficult out of the rest to do. But to love ourselves, we must learn to let go of those who cannot give us the love that we deserve.
Ruby Dhal
Interessante Podcast: All in the Mind
Voor het stellen van vragen +klik hier+
Contact pagina: +klik hier+
of reageer hier:
Als je aanvullingen of opmerkingen hebt: plaats hieronder een reactie…
westcoachingblog.wordpress.com 